کد مطلب:152502 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:224
شفا یافتن
یكی دیگر از آثار و بركات مجالس عزاداری حضرت سید الشهدا (ع) شفا گرفتن است. به طوری كه بارها دیده ایم و شنیده ایم كه بعضی از عزاداران و گریه كنندگان بر حسین (ع) شفا گرفته اند.
نقل است كه مرجع بزرگ شیعه مرحوم آیة الله العظمی بروجردی در سن نود سالگی دارای چشمانی سالم بودند كه بدون عینك خطوط ریز را هم می خواندند و می فرمودند: این نعمت را مرهون وجود مبارك حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) هستم: و قضیه را چنین نقل می فرمودند:
در یكی از سالها در بروجرد بودم، به چشم درد عجیبی مبتلا شدم كه بسیار مرا نگران ساخته بود. معالجه پزشكان فایده ای نكرد و درد چشم هر روز بیشتر و ناراحتی من افزونتر می گردید، تااینكه ایام محرم شد. در ایام محرم آیة الله فقید، دهه اول را روضه داشتند و دسته های مختلف هم در این عزاداری شركت می كردند. یكی از دسته هایی كه روز عاشورا به خانه آقا وارد شده بود، «هیئت گِلگیرها» است كه نوعاً سادات و اهل علم و محترمین هستند، در حالی كه هر یك حوله سفیدی به كمر بسته اند، سر و سینه خود را گل آلود كرده و بطور بسیار رقت بار و مهیج و در عین حال با سوز و گداز فراوان و ذكری جانسوز آن روز را تا ظهر عزاداری می كنند. آقا فرمودند:
«هنگامی كه این دسته به خانه من آمدند و وضع مجلس با ورود این هیئت هیجان عجیبی به خود گرفته بود من هم در گوشه ای نشسته و آهسته آهسته اشك می ریختم و در این بین هم مقداری گل از روی پای یكی از همین افراد گلگیر برداشته و بر روی چشمهای ملتهب و ناراحتم كشیدم، و به بركت همین توسل، چشمانم خوب شد و امروز علاوه بر اینكه متبلا به درد چشم نشدم، از نعمت بینایی كامل برخوردارم، و به بركت حضرت امام حسین (ع) احتیاج به عینك هم ندارم». با اینكه همه قوای جسمانی ایشان تحلیل رفته بود با این وجود تا آخرین ساعات زندگانی از بینایی كامل برخوردار بودند.
نقل است كه مرجع بزرگ شیعه مرحوم آیة الله العظمی بروجردی در سن نود سالگی دارای چشمانی سالم بودند كه بدون عینك خطوط ریز را هم می خواندند و می فرمودند: این نعمت را مرهون وجود مبارك حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) هستم: و قضیه را چنین نقل می فرمودند:
در یكی از سالها در بروجرد بودم، به چشم درد عجیبی مبتلا شدم كه بسیار مرا نگران ساخته بود. معالجه پزشكان فایده ای نكرد و درد چشم هر روز بیشتر و ناراحتی من افزونتر می گردید، تااینكه ایام محرم شد. در ایام محرم آیة الله فقید، دهه اول را روضه داشتند و دسته های مختلف هم در این عزاداری شركت می كردند. یكی از دسته هایی كه روز عاشورا به خانه آقا وارد شده بود، «هیئت گِلگیرها» است كه نوعاً سادات و اهل علم و محترمین هستند، در حالی كه هر یك حوله سفیدی به كمر بسته اند، سر و سینه خود را گل آلود كرده و بطور بسیار رقت بار و مهیج و در عین حال با سوز و گداز فراوان و ذكری جانسوز آن روز را تا ظهر عزاداری می كنند. آقا فرمودند:
«هنگامی كه این دسته به خانه من آمدند و وضع مجلس با ورود این هیئت هیجان عجیبی به خود گرفته بود من هم در گوشه ای نشسته و آهسته آهسته اشك می ریختم و در این بین هم مقداری گل از روی پای یكی از همین افراد گلگیر برداشته و بر روی چشمهای ملتهب و ناراحتم كشیدم، و به بركت همین توسل، چشمانم خوب شد و امروز علاوه بر اینكه متبلا به درد چشم نشدم، از نعمت بینایی كامل برخوردارم، و به بركت حضرت امام حسین (ع) احتیاج به عینك هم ندارم». با اینكه همه قوای جسمانی ایشان تحلیل رفته بود با این وجود تا آخرین ساعات زندگانی از بینایی كامل برخوردار بودند.